جزیره علم

بر خار و خَس دویدم من بی پـدر نبـودم

او گفت و من ­شنیدم: ای­­ کاش و من نبودم

چون می ­زدند سیلی هفت ­آسمان شد نیلی

بر روی نیـزه دیـدم روی پـدر کـبــودم

گر سایبـان گرفتـم غیـر از پـدر ندیـدم

در خاک می­ نشستم خاشاک کِـی زُدودم؟

من پای و سر برهنه هر سو دویـده خسته

گرگـی نمود صیـدم با رو به خـاک فرودم

بـی چـادرم نبیـنیـد من دخـتـر بتـولـم

از گـرد و خـاک این راه پوشیه ای فزودم

ناگـه جهان بچرخیـد لرزیـد ماه و خورشید

بر پـا نشـد قیـامـت سیـلـی زد او وجـودم

این گوشـوارة من هوش از سرش برون کرد

هم پاره­ گشت گوشـم هم ­هـوش رفته بودم

این گـوش پـاره­ من بـود آشـنـا پـدر را

می­ گفـت و ای­ یتیـمم: مُردم، چرا نبـودم!

گـر تو غـلام مـایـی غـمـخـوار کـودکـانی

گردی بشوی زِ رویم اشکت به جـایِ رودم

بحر مضارع مثمن اخرب (مفعول فاعلاتن×2) 

 سروده: غلام (دکترسیدمهدی موحد ابطحی)